Skip to main content

Pagtipig sa Kulturanhong Kabilin


Ang pagbalik sa kaniadto, ang masinati pag-usab ang yanong kinabuhi ug balikon ang nangagi, gikahinaman sa atong katiguwangan.

“Sus, sa amo kaniadto…” pangagho ni Tatay Elyot, dayong saysay sa mga sugilanon sa iyang panahon, nga sagad maoy litany sa mga edaran, kay naghandom sa unsa ang gahapon itandi sa karon.

May basihan ang maong pangindahay. Kay paspas ang modernisasyon timaan sa pag-usbaw sa usa ka nasod o sa usa ka dapit; apan buyon sab sa maong pag-uswag mao ang pagkawala sa mga kabilin ug mga butang sa kakaraanan. Tungod kini sa kawalay pagtagad sa pagtipig sa handuman sa nilabay nga mga panahon, o di ba kaha adunay kakuwang ang mga tunghaan sa pagsilsil sa kaamgohan sa mga tinun-an sa kabililhon sa kasaysayan ug sa atong gigikanan.

Tungod niini, ang Ramon Aboitiz Foundation Inc. (RAFI) molusad sa pirmirong kwarter niining tuiga sa labing unang edisyon sa Monograph on Culture and Heritage. Ang unang isyu maghisgot sa The Parian of Cebu City: A Historical Overview, 1565-1898, ni Dr. Michael Cullinane, kinsa adunay igong kasinati-an ug kahibawo kabahin sa kasaysayan sa Sugbo.

Ang maong basahon tampo sa RAFI alang sa pagpalapad sa kahibawo kabahin sa lokal nga kasaysayan ug kultura, aron sa ingon magmalungtaron ang kagustohan ni Don Ramon Aboitiz, kang kinsa gipangalan ang RAFI, nga mapatunhay ang kahibawo kabahin sa lokal nga kabilin.

Sulti pa niya sa pinulongang Inglis, “pipila nalang ang nahibilin sa siyudad nga magpahinumdom kanato sa iyang luna sa kasaysayan. Diyutay nalang ang nahibilin nga maghatag kanato og pagbati kabahin niadtong mga butang nga naghulma sa inatong kasaysayan sa siyudad, sa kahulogan sa iyang kasagaran ug sa iyang talagsaong panimuyo sa paglabay sa panahon.”

Batan-on pa si Don Ramon dihang nibiya siya sa Ormoc ug tuyong nanimpalad sa Sugbo tungod sa iyang ekonomikanhong kahigayonan. Ang Sugbo na ang iyang nahimong pinuy-anan. Saksi siya sa pagtubo ug pagdis-og sa Sugbo ug sa pagkagusbat niini tungod sa Ikaduhang Gubat sa Kalibotan, lakip na ang pagbangon niini. Maong nakapaalarma kaniya ang paspas nga pagkausab sa yuta nga naduol na sa iyang kasingkasing.

Si Roberto “Bobby” Aboitiz, apo ni Don Ramon ug kasamtangang presidente sa RAFI, nisugilon nga dakong kagustohan sa iyang lolo nga magmugna og usa ka dapit diin ang mga tawo makakita, makat-on, ug makatamod sa lokal nga kasaysayan, kabilin, ug kultura. Pulong niya, kini nga damgo gisunod sa iyang amahang si Eduardo pinaagi sa pagangkon sa kanhi panimalay ni Obispo Juan Gorordo niadtong 1979.

Ang Casa Gorordo gi-abli nga museyo niadtong Disyembre 15, 1983 isip lakip sa katumanan sa damgo ni Don Ramon, sama nga ang monograph may sama sab nga katuyoan.

Ang monograph, nga mogawas dili mominos usa kada tuig, tampo sa RAFI sa pagpalapad sa kahibawo kabahin sa local nga kasaysayan ug kabilin. Nabantayan man god sa RAFI nga sa katapusang 20 ka mga tuig nga nangagi, dako ang kausaban sa kaamgohan sa mga tawo kabahin sa lokal nga kasaysayan ug kabilin. Kon sa una ang paghisgot sa kasaysayan anaa lang sa akademiya o sa tulunghaan ug napatik lang sa mga basahon nga anaa sa librarya, kini karon buhi ug gipanday na sa mga lokal nga mga komunidad.

Kining paglapad sa kaamgohan sa katawhan sa kamahinungdanon sa kabilin ug lokal nga kasaysayan nimugna sa panginahanglan sa mga basahon kabahin niini. Kini sab nag-aghat sa pagpublikar sa mga bag-ong kahibawo aron pagtagbaw sa panginahanglanon. Kay laing mahinungdanong kapuslanan sa mga sinuwat kabahin sa kabilin, kultura ug kasaysayan mao nga ang talagsaong mga sinunod ug tradisyon nga nawala o kuyaw mahanaw sa hingpit matala ug matipigan alang sa umaabot nga mga henerasyon.

Unsa may unod niining unang gula sa monograph sa RAFI? Siya naganinaw sa kasaysayan sa karaang distrito sa Sugbo, ang Parian, ug maghatag og kasayoran nga natapok tungod sa panuhidsuhid ni Cullinane, nga masaligan kabahin sa kasaysayan sa mga Sugboanon. Kining maong sinuwat modalit sa mga mobasa og mas lawom nga pagsabot kabahin kon unsa ang Parian sa mga tuig 1565 ngadto sa 1898.

Ang sinuwat maghisgot sa kinabuhi sulod sa Parian ug ang iyang kalambigitan sa tibuok Sugbo, lakip na ang mga hagit nga iyang gi-atubang, kon unsa ang iyang nahimong papel sa paglambo sa Sugbo, nga diay sa maong lugar naggikan ang mgam tinahod ug inilang mga pamilya karon.

Tipik sab sa sinuwat ang hinungdan nganong hinayhinay nga nahanaw ang gahom sa Parian sa hisgotanan sa pagpadagan sa Sugbo, ug nganong ang mga bantogang pamilya, ilabi na kadtong mga mistisong Insik, nibiya sa dapit aron mahilayo sa kasamok.

“Among panghinaot nga kining monograph ug ang umaabot pang mga gula maghatag sa mga bumabasa og mas lawon nga pagsabot sa atong kasaysayan ug kabilin, kon unsa diay ang mahimong Sugboanon ug mahimong kabahin sa usa bahandi-anong kultura,” sulti ni Bobby Aboitiz.


(Credits to Sir Rene Martel :D A great mentor)

Comments

Popular posts from this blog

Filipino Stores and Restaurants in Tokyo

For somebody who craves for Filipino food and snacks from time to time, here are the stores I frequent to. I can only share a limited perspective but solely based on my experiences. Read on! Filipino Stores 1. Asia Yaosho (Kabukicho, Shinjuku)  While they mostly have Filipino products, they also sell Thai goods. I think their prices are a little lower than the other Filipino stores I've tried. However, they have limited stocks and they often run out of items that I usually need, like Bearbrand. 😁 Credits: This photo is from this website .  2.  Ameyoko Center Underground Marekt (Ueno)   This market is heaven for Southeast Asians. They have a lot of varieties, dry goods, frozen meat, and even fresh seafood. There are also two Filipino stores in the area. They sell more items than Asia Yaosho but they are a bit pricey.  Credits: Photo is from this website. The market is underground. The entrance is on the side of this building at the center of this photo.  3....

Seven

Favor! As I was preparing to apply for this job, I felt that certain peace and assurance that this would go well. True enough, I got shortlisted for an interview. But it wasn't only an interview, there was also a written exam and a teaching demo. All happened in one day. Then the waiting starts. Two months to be exact. This position isn't always available. It's uncertain how many teachers the city would accept in a year. And a lot of us would want to get in. The perks and benefits that come along this direct employment are something foreign workers are longing to have. Then they called me and told me I was first on the waitlist. We were all put on the waitlist. I heard there were over a hundred applicants. Less than half got called for an interview. Then about twenty were considered for the position. But it was still uncertain how many of the twenty will successfully sign a contract. Another week passed when I finally received a mail. It was the contract package. Then they ...

But Before Summer

Today, I held back my tears as I was watching my student hitting his head while saying, 'Atama ga warui' which literally means 'My head is bad'. The more precise translation would be 'I'm stupid' or 'I'm dumb'. The students were using their school provided tablets to do some listening tasks and yet this particular student was just carelessly tapping the screen, opening random school apps. So I approached him and tried to help him navigate the school portal. And as soon as we could open his digital workbook, I left him so he could find the pages and the audio file on his own. I went around the class to help the other kids. But I would from time to time check on that student at a distance. Then not long, he started hitting his head again and repeatedly telling himself 'I'm dumb'. It was so painful to watch. But then suddenly one classmate sitting next to him stood up and helped him and another one followed. I was moved by such sight.  H...